ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ?

ಓ ನೆನಪುಗಳೇ

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ?

ಮಣ್ಣ ಮುದ್ದೆಯಾಗಿದ್ದರೆ ಗೊಂಬೆ ಮಾಡಿ

ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತು ಸಂತೋಷ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ,

ಚೆಂಡ ಕಟ್ಟಿ ಕಾಲಲ್ಲಿ ಒದ್ದು ಚೆಂಡಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ನಿ ಕಣ್ಣಂಚಿನ ಕಂಬನಿಯಾದೆ, ತುಟಿಯಂಚಿನ ನಗುವಾದೆ.

ಓ ನಲಿವುಗಳೇ

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ?

ಗಿಡ-ಮರ-ಬಳ್ಳಿಗಳಾಗಿದ್ದರೆ ನಾ ನೀರಾಗಿ ಕರಗಿ ನೀರುಣಿಸಿ,

ಹೂ ಬಿಟ್ಟಾಗ ಸಂಭ್ರಮ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ,

ಸೌಂದರ್ಯವ ಕಂಡು ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ

ಆದರೆ ನಿ ಭಾವಚಿತ್ರದಲ್ಲಿನ ನಗುವಾದೆ, ಕಣ್ಣಂಚಿನ ನೋಟವಾದೆ.

ಓ ಯೋಚನೆಗಳೇ

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ?

ನಕಾಶೆಯಾಗಿದ್ದರೆ ವೇಗದಿಂದ ಗುರಿ ಮುಟ್ಟಿ ನಿನ್ನ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದೆ,

ಗೆದ್ದು ಜಂಭ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ನಿ ಕವಲು ದಾರಿಗಳ ಜೇಡರ ಬಲೆಯಾದೆ.

ಓ ಮೌನವೇ

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ?

ಶಿಲ್ಪವಾಗಿದ್ದರೆ ಕೆತ್ತಿ ಮೂರ್ತಿಯ ಮಾಡಿ ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ,

ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ಜಯಘೋಷ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ನಿ ಒಳಗೊಳಗೇ ದಡವ ಕೊರೆಯುವ ಸಾಗರದ ಅಲೆಯಾದೆ.

ಓ ನೋವುಗಳೇ

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ

ನದಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ದಡದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು

ಹಸಿರು ತಳದ ವಿಚಿತ್ರ ವಿಶ್ವವನ್ನು

ಸ್ವಪ್ನ ಜೀವಿಯಂತೆ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ನಿ ಮಾತ್ರ ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿ ಬಡಿಸಿಟ್ಟ ಮ್ರಷ್ಟಾನ್ನವ

ನೋಡುತ್ತಾ ತಿನ್ನಲಾಗದ ಹಸುಗೂಸಿನಂತಾದೆ.

ಓ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯೇ

ಯಾಕೆ ಹೀಗಾದೆ ?

ಹಗಲಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನೂ ಆಗದೆ

ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನೂ ಆಗದೆ

ಹೊತ್ತಿಸಿದಾಗ ಉರಿಯುವ

ಆರಿಸಿದಾಗ ಆರುವ ದೀಪವಾದೆ.